So, let’s go to work!
Mijn roommate ligt uitgepierd op bed, herstellende van een darminfectie. Paar dagen geleden hebben we bij een Thai in de buurt gegeten. Iets tussen hotpot en tafelbbq in. Iedereen is daarna ziek geworden, behalve ik. Maar goed, ik had al tegenslag geïncasseerd met mijn tocht naar het eettentje. De ongeplaveide stoepjes, allerlei obstakels, mijn hakken, de donkerte…ineens lag ik languit op straat. Ik werd opgehesen. Omstanders checkten of ik iets mankeerde. Dat viel mee. Vervolgens begon iedereen smakelijk te lachten. Ik heb ook maar meegelachen.
Ik ga naar beneden en vraag aan de coördinator Mikrokrediet wat de plannen zijn van vandaag. Wat bezoekjes bij vrouwen die gebruik (willen) maken van mirokrediet. Iemand blijft hier om wat dingen uit te werken en zo. Dat wil ik wel zijn.
De gesprekken met de NGO Khemara verlopen enigszins moeizaam. De director ziet allerlei mogelijkheden, maar volgens de operation officer, een vrouw uit Singapore, kan dat allemaal niet. Dit communiceer terug naar de uitzendorganisatie. Een paar dagen later ga ik weer naarde NGO, alwaar hetzelfde ritueel zich herhaalt. De operations officer ziet er iets gestresster uit dan vorig gesprek. Ze wil gewoon niet. Ze zit er zelf ook nog maar 3 maanden, en ze heeft ook een financiële achtergrond.
We zijn al anderhalve week verder en ondertussen doe ik wat dingen voor het project Microkrediet.
Ik ben al bij allerlei bedrijfjes langs geweest: weverijen, naaisters, tentjes langs de weg waar je eten of sugarcanedrinks kunt kopen. Zo’n sugarcanedrink smaakt prima. Naast mijn coördinator was ik de enige die het ook wou proberen. Vergeleken met andersoortige tentjes is het redelijk clean, dat heeft te maken met de machine die de sugarcane uitperst. Echter ik weet niet zeker hoe de ijsblokjes worden gemaakt, en sommige schoonmaakdoekjes zou ik vervangen door wegwerptissues. Als ik alsnog ziek word, weet ik hoe het komt 😉.
Sommige vrouwen lopen al langer mee in het microfinancesysteem. Naast afbetalen hebben ze ook gespaard, en kunnen ze nogmaals een aanspraak doen, tbv de business.
We hebben een gesprek met een sugarcaneladie.
Business gaat goed, verkopen nemen toe, en ja, er zijn meer sugarcanesellers bijgekomen. Maar zegt ze: Zij is de beste!
En inderdaad, af en aan komen mensen een sugarcane drink halen. Dat kost 1000 riels, omgerekend 0,25$. Dagelijks is haar winst 25$. Ze ziet mogelijkheden. Ze wil graag een rietsuikerveld opkopen, zodat ze ook een goede voorraad tijdens het regenseizoen heeft. Dan kan ze ook aan de andere sugarcanesellers verkopen, met 300% winst.
Een volgende stap kan zijn: een eigen truck ten behoeve van de distributie. Een dame met potenties!
Hoe anders wat het vorige week bij een aantal ladies, die nog met micorkrediet moesten beginnen. Met mijn eigen land als referentiekader, waar er zoveel regels zijn en de hygiëne standaarden zo hoog. We bezoeken eettentjes zonder stromend water en met nauwelijks of geen koelmogelijkheden, bij temperaturen van 32 graden. Vlees dat in de warmte ligt. Een grote teil met water dat dient voor de afwas van die dag. Maar mensen zijn erg lief en voelen zich gezien door onze aanwezigheid.
Eens kijken hoe het er over een jaar voorstaat, en wie van deze dames de mogelijkheden ziet!
